Tunnel van Riqueval revisited

28 september

Ongeveer vijf maanden geleden waren we hier ook. Het was nooit de bedoeling hier nu weer te zijn want de route die we in gedachten hadden voor onze terugreis was via de Maas. Die is nu geblokkeerd, zodat we de niet zo erg aangename tunnel van Riqueval nu al voor de derde keer ondergaan. De tunnel die ons in het stroomgebied van de Schelde voert. 

Het recept is bekend: 's ochtends om zeven uur of 's middags om half drie aanwezig zijn bij de zuidelijke ingang. Vier jaar geleden waren we de enige die in de ochtend klaar lagen om vastgemaakt te worden aan de Toueur.

In de andere richting, vijf maanden terug, waren we met drie boten, waarvan de voorste twee het moeilijk hadden omdat ze telkens tegen de kant geslagen werden. Volgens mij zaten we allemaal maar met één touw aan elkaar vast, terwijl volgens het boekje boten met twee gekruiste touwen verbonden horen te zijn. Dat was vandaag in elk geval wel in orde.

Als kleinste van de schepen lagen wij natuurlijk weer achteraan, wat een comfortabele positie is. Niettemin hebben we na vijf kilometer toch nog de kant geraakt, maar zonder noemenswaardige schade.

We hadden nog een uurtje over voordat we getrokken zouden worden, dus nog even tijd voor het Museum van de Toueur, bovenop de berg waar wij straks doorheen gaan. Het museum bleek tot twee uur gesloten te zijn, zodat we er weer niet aan toekwamen. Alleen wat we door de raampjes konden zien kan ik melden: het museum is gemaakt in de afgedankte stoomsleper, die alweer de opvolger is geweest van de sleepboot die zich met rondjes lopende paarden aan de ketting voorttrok die over de bodem ligt. De ketting ligt er nog steeds, maar de aandrijving is nu elektrisch. In de oude stoomsleper zag ik nog de oude stoomketels staan, de rest wordt aan uw en mijn fantasie overgelaten...

Ook de oorspronkelijke gedenksteen uit 1810 van de opening van de tunnel door Napoléon en zijn vrouw tijdens hun huwelijksreis staat buiten bij dit museum. Een vervangend exemplaar dat niet in stukken uiteen valt, hangt beneden, boven de ingang van de tunnel.

In de stress heb ik verzuimd deze steen voor u te fotograferen.

Overigens kan ik melden dat deze 5,7 km lange tunnel in luttele jaren is gehakt door soldaten, dwangarbeiders en krijgsgevangenen uit Zweden en Pruisen.
Even eerder was daar de kleine tunnel, waar je nog wel zelfstandig doorheen mag varen.

In de stank van de uitlaatgassen van onze voorgangers voeren we langzaam nog een klein stukje door, tot we bij de eerste sluis aankwamen waar we graag afmeerden. Op dezelfde plek waar we vijf maanden terug ook lagen en waar we Dick en Linda voor het eerst ontmoeten, die we vorige maand weer zagen.