Canal de l'Oise à l'Aisne

24 september

In schitterend nazomerweer vandaag stevig doorgevaren om de fout van gisteren enigszins te compenseren. We moeten via de Schelde terug naar Nederland, hoewel er nog wel mogelijkheden overblijven om in België de Maas te bereiken. Op Westerschelde of andere grote Zeeuwse wateren overvallen worden door najaarsstormen lijkt ons geen pretje. En het alternatief, door de haven van Antwerpen en langs Tholen varen, trekt ons ook niet zo. We hebben nog drie weken, dus er is nog van alles mogelijk.

We hebben dit kanaal al eens eerder gevaren. Dat was in 2013 toen we ons voor de tweede maal in Frankrijk waagden en erachter kwamen dat het land zo groot is, dat je er wel een halfjaar voor nodig hebt om tot de Méditerranée te komen en ook weer terug.

Nu kunnen we melden dat dat in vijf maanden ook wel haalbaar is, maar dan moet er ook niks tegenzitten. 

Dit kanaal is gecreëerd in het laatste decennium van de negentiende eeuw, maar werd in de eerste wereldoorlog vernield. De sluiswachterswoningen zijn dan ook van na die tijd. Door automatisering van de sluizen zijn ze overbodig geworden, sommige zijn er dan ook slecht aan toe, maar andere worden bewoond en onderhouden.

In het parcours van vandaag zat ook weer een tunnel. Een waarbij stoplichten het eenrichtingsverkeer regelen, maar er fietste deze keer niemand mee om onze hand vast te houden.

Bij het wachten zag ik dit, de raadplaat van vandaag.

(Antw. Schaduw van een bloempje op een platte kei)

Nu liggen we naast een supermarkt, die we weer eens hard nodig hebben. Op een plek die we nog kennen van 2013. Alleen is er nu een nieuwe generatie hangjeugd in wier sfeer wij treden.