Canal des Ardennes

23 september

In de slechts langzaam optrekkende mist voeren we vanochtend verder, het laatste stukje van het Canal Latéral à l'Aisne voordat dit overgaat in Canal des Ardennes.

Toen om half twaalf de zon door de mist brak, zag de wereld er zo uit:

Silo-gebouwen, zoals deze, staan er veel langs de kanalen van het noorden. Zij lijken bestaansrecht aan de aan de kanalen te verlenen, maar ik zie er bijna nooit vrachtvaart in de buurt.

Toen we een dag of tien geleden ervan weerhouden werden om het Canal de la Meuse te nemen, dat was afgesloten wegens gebrek aan water, dachten we via een omweg alsnog op de Maas te kunnen komen. Een gerucht dat de Maas in België ook gestremd was leek niet te worden bevestigd bij een bezoek aan de website van de Waalse VNF, daar Voies Hydrauliques geheten. Omdat Mia toch zeker wilde weten of we goed zaten, vroegen we een VNF-man, die op zijn vrije zaterdag wat bij zijn sluiswachterswoning scharrelde, of we wel door konden varen. Ja, tot Givet (de Frans-Belgische grens) geen probleem, was zijn antwoord. Vanaf vandaag is er echter in België een stremming van de Maas, ergens tussen Givet en Namen. Een stremming die drie weken duurt...

Spoorslags zijn wij teruggevaren, om bijna op het punt waar we vanochtend vertrokken, (helemaal als we niet op een haperende sluis waren gestuit) bij een piepklein dorp af te meren. Mooie vaardag gehad, prachtig uitgebaggerd vaarwater, bijna geheel begroeid met geboomte, zeg maar bos. Het bergachtige deel waar we verderop door zouden zijn gekomen, evenals die prachtige Maas, we kunnen het vergeten. 

Vandaag ongeveer dertig kilometer gevaren, maar het was mooi genoeg om er geen spijt van te hoeven hebben. Trouwens, wat moet je ook met spijt?

Nog verder westelijk omvaren en via de Schelde terug, (zoals we ook gekomen zijn), het vergroot de kans dat we toch de Jeanette, het schip van Henk Muis en Katheline Rotte nog zullen tegenkomen. Zie voor hun verslag: kathenmuisinfrankrijk.blogspot.nl.We vertrokken in dezelfde periode, zij een paar weken na ons, maar namen verschillende routes. Zij hadden oponthoud door mechanische problemen en zijn tot Parijs gekomen. Wij met onze ExCaltex, die wel twaalf keer in de Jeanette past, kwamen tot de Middellandse Zee, zelfs tot Carcassonne. Een ontmoeting werd steeds onwaarschijnlijker, daar zij met-de-klok-mee een rondje maakten, en wij tegen-de-klok-in. Nu kunnen we er weer in geloven.