29 september
Het kanaal van Saint-Quentin eindigt (of begint) in Cambrai, waar we op de heenweg ook al waren. Het is voor het eerst dat we, bij aankomst in de haven daar, worden herkend door de havenmeester en de vaste bootbewoners. Alsof we al bijna weer thuis zijn. 
Onderweg een stokbrood gescoord in een dorp waarvan we het idee hadden dat we er eerder waren geweest. En ja hoor. Zo ging het de hele dag: de ene o ja-beleving na de andere.
Alleen het jaargetijde is anders. Zo schieten de paddestoelen als raketten uit de grond.
En over twee dagen is voor de havenmeester van Cambrai het seizoen weer voorbij. Dan hoef je als bezoeker niet meer te betalen, maar er is ook geen toezicht.
Dienstmededelingen als deze gelden dan niet meer. Tenzij er iets tussen zit over een staking die volgende week alle scheepvaartverkeer plat zal leggen... maar dan zijn we al in België.
Tenminste twee keer liep bij een sluis de Schelde zichtbaar onder het kanaal door. Een mirakel van negentiendeeeuws waterstaatkundig vernuft!
Dit zijn de typische sluishuisjes, zoals ze bij bijna elke sluis van het Canal de Saint-Quentin nog staan. De meeste zullen binnenkort uitelkaar vallen door roest op essentiële verbindingen. Tenzij er zou worden ingegrepen. Maar de Fransen houden van de schoonheid van het verval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten