Demange-aux-Eaux

14 september

Vanochtend eerst maar weer eens wat bootschappen gehaald en de watertank bijgevuld voordat we toestemming kregen om de dertien sluizen en de tunnel van Mauvages te nemen. In de stromende regen. Mia heeft, zoals gebruikelijk, buitendienst.

Dat er ondanks de aanhoudende regen van de afgelopen nacht nog steeds weinig water in de kanaalpanden staat, is goed te merken. In het midden te blijven is het devies. Er zijn veel waterplanten, waardoor het soms lijkt of je op een ondergelopen weiland vaart.

Het water is flink afgekoeld, nu 15 graden, gister nog 18, maar het is heel helder. Komt regelrecht uit de hemel.

De waterstand is op sommige stukken wel 60 centimeter onder het gebruikelijke niveau en in de tunnel, het hoogste kanaalpand, ongeveer een meter. Die tunnel is bijna vijf kilometer lang en heeft tot voor enkele jaren een sleepdienst gehad. Tegenwoordig moet je er zelf maar doorheen varen. Toen we er aankwamen, bijna half twee, lag er een andere boot, wellicht de boot die gisteren vast zat, te wachten voor het rode licht. Dat sprong klokslag half twee op groen. Toen merkten we pas hoe het tegenwoordig in elkaar steekt. Je wordt gevraagd vijftig meter afstand te bewaren tot je voorganger. Dat is omdat er een mannetje van de VNF met de boten meefietst en dan bij de ene boot en dan weer bij de andere boot te kijken of de schipper nog in orde is, niet in slaap valt of bezwijkt aan claustrofobie of tunnelvisie. De minimale afstand van 50 m is dus, omdat hij anders te lang moet wachten op de achterste boot en te hard moet fietsen om weer bij voorste te komen.

Direkt na de tunnel ligt er nog zo'n oude sleepboot, met elektrische aandrijving als van een trolleybus, die een ketting van de bodem oppakt en zichzelf en zijn sleep zo voorttrekt.

We kunnen aan een drijvend ponton aanleggen, ook al is er maar één kikker om een touw aan vast te maken. We improviseren maar wat.

In het dorp Demange-aux-Eaux, (ik denk: ozo) dat aan twee takjes van het riviertje de Ornain is gelegen die daar een eilandje vormen, zien we weer eens een standbeeld van Jeanne d'Arc. Deze keer niet in een kerk maar voor het gemeentehuis. Scheiding van kerk en staat? Bij Jeanne lopen die dingen een beetje door elkaar.

Ook deze Jeanne heeft toch zeker schoenmaat 48.

Op genoemd eiland staat alleen de kerk en er is een kerkhof, waar we veelvuldig een fenomeen waarnemen dat we sporadisch eerder al wel eens gezien hadden, dat van de vele kleine steentjes, die los geplaatst in op een grote grafsteen. Een nieuwe trend?

Tijdens deze reis ben ik bezig een verzameling aan te leggen van (foto's van) koppen die water spuiten, mensen en leeuwen. Of soms ook helemaal geen water spuiten, doch zinloos aan een gevel zitten. Of, zoals gisteren, de loop van een kanon heeft omlijst. Nou ja, hoe dan ook, deze wilde ik jullie niet onthouden.

De winkels zijn er niet meer, het kanaal is er bijna leeg. De Franse vlag is bijna verschwunden, echter de Europese wappert standvastig. En het is hier wel een Village Fleuri!