Nancy!

9 september

Niets vermoedend wandelden wij Nancy in. Vanuit de haven ben je na een paar honderd meter in de stad. 

Men noemt het de historische hoofdstad van Lorraine, maar nu is dat Straatsburg, de hoofdstad van de Elzas. Snapt u het? Ik niet.

Een moderne stad, zou je denken bij het zien van dit nieuwe hotel. Deze stad is ingewikkelder dan dat. Er is een Oude Stad, een Nieuwe Stad en de nieuwste stad. De Oude stad is de middeleeuwse en staat vol monumenten en is ommuurd. Er zijn oude stadspoorten. Veel is gerestaureerd.

Aan fietsers is gedacht. Maar hoe...

De vraag van de dag is: welk jaartal wordt hier aangegeven?

Een deel van de ommuring van deze Vieille Ville is halverwege de achttiende eeuw gesloopt voor de bouw van een nieuw, elegant stadscentrum, dat nu Place Stanislas heet, genoemd naar degene die dit project geïnitieerd heeft, de afgezette Poolse koning Stanislas, de schoonvader van de latere Lodewijk XV. Het geheel gerestaureerde plein met alle gebouwen eromheen is van een ongekende schoonheid. 

Onvoorstelbaar rijk versierde vergulde hekken en prachtige symmetrisch opgezette gebouwen waarin alle functies waarvoor ze ooit bedoeld waren, nog zitten, ook al zal er binnen in de gebouwen wel veel gemoderniseerd zijn. De Nationale Opera van Lorraine, Hôtel de Ville, Musée des Beaux Arts, hotels en restaurants.

Wij bezochten het museum voor schone kunsten, waar we naast heel veel schilderijen vanaf de achttiende eeuw, in de kelder geconfronteerd werden met de onderkant van de oude stadsmuur, die voor de bouw van het museum gesloopt is.

Hier een kijkje door een gat in de oude muur met zicht op het auditorium.

In diezelfde kelder bevindt zich de Daum-collectie, minstens een eeuw producten van een plaatselijke glasfabriek.

Buiten vallen de rijen op voor alle evenementen in het kader van het boekenfestival: interviews en discussies in alle gebouwen rondom het plein. De rijen hebben te maken met de uitgebreide veiligheidsmaatregelen. Iedereen moet worden gefouilleerd. De Fransen ondergaan het gelaten.

In alle Franse steden, ook in Nancy, is ons een fenomeen opgevallen dat ik uit Nederland niet ken. Ik heb het over bedelende jonge mannen met honden. 

Dit is er weliswaar een van de intellectuele soort, en bovendien heeft hij klaarblijkelijk een reden om te bedelen, maar we zien er ook wel met terriërs, die achteloos op het trottoir gaan zitten en een bakje of pet naast zich neer leggen. Soms zijn het junkies, we zagen er langs het kanaal een de spuit zetten, die we later in Nancy op straat zagen. Dat het iets is wat bij Frankrijk hoort zou kunnen blijken uit dit schilderij van Emile Friant uit het eind 19e eeuw, dat we in het museum zagen. 

Place de l'Alliance. Bovenop deze naald prijkt een baby met een toeter. Ik vind het knap.

In de markthal bulkt het van de gekleurde groenten.
De neiging van de Fransen om overal trompe l'oeuil-muurschilderingen te maken op blinde gevels manifesteerde zich ook in Nancy.

Ook in het museum: de ultieme trompe l'oeuil.

Van deze Japanse kunstenares is er in Boijmans in Rotterdam ook een spiegelpaleis te zien. Deze is ook erg goed.

Kortom: Yes, we Nancy!