Op onze laatste avond zijn we in Oud-Beijerland. Met nog steeds forse wind tegen zijn we het Haringvliet westwaarts afgevaren tot waar we het Spui in konden. Morgen via de Oude Maas verder naar Delfshaven.
Deze route was de uitkomst van het bestuderen van getijdentabel en windverwachting voor onze laatste twee dagen.
Eigenlijk evalueren we wat af, Mia en ik. Nu het einde van onze reis in zicht komt, worden de verschillen met Frankrijk duidelijker. Omdat we zien hoe in Nederland de dingen ook al weer gaan.
In Nederland groeten mensen die elkaar niet kennen door 'hallo' te zeggen of hi ('haai'), hoi, moi (in Groningen), goeiedag, goeiemorgen, goeiemiddag, dag, môgge enzovoorts. Er is heel veel variatie in intonatie mogelijk, zodat de begroeting uiteindelijk heel persoonlijk kan worden en er veel persoonlijks kan worden uitgedrukt. Hoe Fransen die elkaar wel kennen elkaar begroeten, misschien wel net zoals in Nederland. Maar groet hij onbekenden dan zegt de Fransman steevast 'Bonjour' en doet dat met een mimiek waardoor je, als je het niet zou horen, maar wel zou zien, je de indruk kreeg dat die ander je een luchtzoen geeft. Dat komt door de articulatie van het woord Bonjour. Hij of zij glimlacht erbij, waardoor je het idee krijgt dat alles goed is en iedereen een goeie dag heeft. Ik zou dit de 'ontwapenende kracht' van 'Bonjour' willen noemen. Daar heeft 'hoi' niet van terug.
Wanneer verbale communicatie niet voor de hand ligt steek je je hand op, of desnoods alleen je wijsvinger. Dat laatste kennen ze in Frankrijk niet. Een Nederlander kan met een emotieloos gezicht iemand begripvol bejegenen door zijn wijsvinger op te tillen. De ander zal dat begrijpen en waarderen. In Frankrijk zwaaien de mensen met heel hun arm en zelfs de hand daarbovenop draait op de pols. We hebben onderweg wat afgezwaaid!
We luisteren sinds een paar weken weer naar de Nederlandse radio. Terwijl dat via internet misschien ook in Frankrijk had gekund, ook al is er lang niet overal 'bereik'. Maar het kwam niet in ons op, behalve toen mijn dochter een uur lang in een nachtelijk praatprogramma op NPO1 zat. We wilden vooral weg zijn. In Noord-Frankrijk omarmden we Clara al, de Vlaamse klassieke zender, want in Frankrijk vonden we in gebieden ver van grote steden soms maar drie FM zenders, die alledrie niet interessant waren.
Als we morgen thuiskomen hebben we in het afgelopen halfjaar in naar schatting 620 vaaruren ca. 5000 km afgelegd, met in totaal 747 sluizen. Dit alles niet geheel zonder lakschade, maar dat was te verwachten. We hebben onderweg ons stootwillenarsenaal uitgebreid met vondsten waar we ons nu, terug in Nederland, weer voor beginnen te generen. Nu snappen we het verschil tussen varen in Frankrijk en varen in Nederland pas goed, want onze boot als een Franse opgetuigd (of uitgedost) met ballen en stootwillen over de onstuimige Zeeuwse en Zuid-Hollandse wateren, dat moet géén gezicht zijn geweest: ze stuiterden op elke golf die de boot trof.
Even een bosje complimenten voor Oud-Beijerland. Zo'n fraai geveltje in dergelijke staat van vanzelfsprekendheid!
Men doet z'n best om meer geveltjes oud te maken...
De architectonische miskleunen uit het verleden kunnen later altijd nog worden verwijderd, maar zolang Bristol er nog is kunnen we zo'n on-gevel maar het best camoufleren. Niet met een trompe-l'oeuil, zoals in Frankrijk, maar met het verhaal van de stichter van het stadje, Lamoraal van Egmont.
Het raadhuis stamt uit 1622. Het heeft in 1953 dienst gedaan als coördinatiecentrum van de hulpverlening tijdens de Watersnoodramp, die ook dit eiland, de Hoeksche Waard, trof maar Oud-Beijerland spaarde.
Opmerkelijk recent beeld, gewijd aan de ondernemer die deze plaats aan een waterleiding heeft geholpen. Een watertrapje in de vorm van een scheepsboeg.
Aan de overzijde van het Spui ligt Beerenplaat, met een inlaat voor het drinkwaterspaarbekken en drinkwaterzuivering ten behoeve van de regio, dus de relatie tussen Oud-Beijerland en drinkwater was er al, maar ik vind dit erg origineel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten