5 juni
Het Franse Canal du Centre (in België is er ook een) loopt globaal van Zuidwest naar Noordoost, voor ons gevoel een beetje in de verkeerde richting, maar het is niet anders. De kortste route was anders geweest, dit was de pittoreskste.
Het verbindt de Loire met de Saône in 26 stappen naar boven en vervolgens 35 naar beneden. Bij het klimmen heten alle sluizen Océan, bij het dalen Méditerranée, gevolgd door een nummer. Om het simpeler te maken staat op dit oude sluiswachtershuis nummer 23, zoals bekend tussen nrs. 24 en 22, ook het nieuwe nummer: 16 Méditerranée.
Mia's favoriete positie als boegbeeld.
De laatste dagen zijn er op er op elk moment wel roofvogels te zien. Ze laten zich verjagen door de kraaien en duiken naar vis in het riviertje naast het kanaal. Ik heb ze nog niet kunnen determineren en fotograferen zonder telelens is ook lastig. (Later zal Margriet vaststellen dat het de Zwarte Wouw moet zijn)
De sluizen amont waar het water de sluiskolk in korte tijd binnenstroomt, zijn een stuk lastiger om te nemen dan de aval sluizen, waar het water gewoon zakt. Toch moet men zich hier soms in bochten wringen om vast te maken aan de drijvende bolders.
Le Bief de départage, of scheidingspand is het deel van het kanaal dat tussen het stijgende en het dalende traject in ligt.
Les sept écluses, zeven sluizen op een rij. Zo gepiept. Behalve als je het touw te strak om een drijvende bolder belegd, zodat de boot gaat hangen en het mes eraan te pas moet komen...
In de jachthaven van Saint-Léger treffen we Dick weer, van de ms. IJsel, die ons o.a. helpt met het weer aan elkaar vastmaken van de doorgesneden eindjes touw, het zgn. splitsen.
Je kunt trouwens wel zien waar Parijs ligt...
Je denkt in Nederland dat Frankrijk verandert, maar vanaf het water gezien lijk je het eeuwige onveranderlijke Frankrijk te zien. Wat een ongelofelijk mooi land is het toch!
BeantwoordenVerwijderen