19 juli
Er zijn maar weinig plaatsen langs de Rhône waar je als pleziervaarder kunt aanleggen, ik meldde het al eerder. Aan een kleine drijvende steiger bij het dorpje St-Etienne-des-Sorts lagen al twee boten toen we er aankwamen. De schippers gebaarden dat wij er makkelijk nog bij konden. Nu liggen dus onze voorste vier meter langs het steigertje, goed vast. Maar de achterste vijf meter steken uit, zonder enig verband met steiger of kade. Voor ons is het nieuw, maar het gaat tot nu toe goed. 
Wanneer er een groot schip langsvaart schommelt het behoorlijk, maar de steiger schommelt mee, dus het is te doen.
Een stroomaansluiting hebben we niet echt nodig, maar omdat de koelkast 's nachts op gas moet, hebben we hem toch graag, als die er is.
De aansluiting staat hier achter het het kademuurtje terwijl de trap rechts op de steiger is. Dus had ik een truc uitgedacht om met behulp van een touw de haspel van de kademuur naar de boot te laten glijden. Maar het touw had ik niet goed bevestigd, dus schoot het los terwijl ik ermee bezig was, zodat de (afgewonden) haspel in het water viel. Gelukkig zat de stekker nog niet in het stopcontact... Bij een tweede poging had ik meer succes.
Vlak daarna viel ik zelf in het water. Ik stapte van boord en struikelde. Kopje onder. Toen ik weer aan boord klom drong het al tot me door: ik had een bril op voor ik te water ging, en nu niet meer. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan dat ik deze zonnebril op sterkte zonder brillekoord heb gedragen. Het is 3,5 m diep en best helder water, maar de bodem zien kun je niet. Ben nog wel met een schepnet aan een verlengde stok een uurtje bezig geweest om de rivierbodem af te schrapen, maar ik vrees dat de (geringe) stroming de bril al had meegenomen voor die de bodem raakte. Waar dan te zoeken?
Nog zo een van de tien plagen die de bootjesmens teisteren: het water dat van alles opslokt en maar weinig teruggeeft. Ja, een door een ander verloren stootwil...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten