C. du M. 18: Slot, (Étang de Thau, Sète)

12 juli

Het laatste stukje Canal du Midi vandaag, werd gisteravond voorafgegaan door de disco van de camping, aan de ander kant van de sluis, die tot half twaalf doorging. Beetje ouderwets repertoire, met als hoogtepunt James Brown's Like a Sexmachine. Het is raar, je verwacht stilte op zo'n wonderschone plek. Nou ja, een keertje moet kunnen. Waarschijnlijk is het er vanavond weer bal, maar dan zijn wij ergens anders.

Op deze foto, gemaakt vanaf een peperduur wrak, waar we achter lagen, is te zien dat we sinds gisteren een tweede grote witte bal rijker zijn. Maatje kleiner, maar je mag niet klagen als je ze zo kan oppikken uit het water.

Een mooie tocht van enkele uren over het open water van het Étang de Sète bracht ons in Sète. 

Je moet er geweest zijn om erover te kunnen meepraten. Zal ik doen. 

Ga er niet heen! Ongastvrijer kan ik me een stad nauwelijks voorstellen, de internationale vlaggen bij binnenkomst ten spijt. Een grote stad, bestaande uit eilanden, als Venetië of Amsterdam. Overal water. De schakel tussen het Canal des Deux Mèrs en de Méditerranée, die pas in de zeventiende eeuw vorm kreeg. Mooi helder zeewater dat de stad in en uit stroomt, waarin je de vissen zo ziet zwemmen. 

Overal boten, veel kleine en minder grote. En veel grote gebouwen met sierlijke gietijzeren hekjes, etc. 

Maar het was er vandaag 31 graden, zodat ook de inwoners klaagden. Bij binnenkomst van de stad staat er met grote letters op een kleine kade Quai d'Accueil. Het havenkantoor, Capitainerie geheten, ging pas twee uur later open, dus bleven we daar liggen, een stenen kademuur waar elke langsvarende boot golven op afstuurde. Toen het havenkantoor openging bleek dat we er helemaal niet terecht konden, dat er helemaal geen passantenplaatsen zijn. Toch kregen we een plekje toegewezen. Het is een teringherrie en het water is woelig, we hopen maar dat het vannacht stiller wordt. Het is nu te heet om je er druk over te maken. De zee is verderweg dan we hoopten, dus hebben we elkaar natgespoten op de steiger. Nu liggen we te dansen in de herrie. Goederentreinen over een oude spoorbrug, sirenes, lawaaibrommers en ander verkeer, het geluid rolt over het water op ons af, alleen de speedboten kruisen er doorheen die weer de golven maken waarop wij dansen. Waarom doen wij ons dit aan? Om Sète te zien en dan te sterven. 

Om toch ook nog iets positiefs te zeggen over Sète: George Brassens is er geboren en wordt er geëerd. Straatnaam en het café waar zijn liederen gezongen worden. Wie kent hem nog? De Jules de Corte van Frankrijk. Jules wie? Cornelis Vreeswijk dan?