Midi du Canal

2 juli

Nu we, op de dag dat Mia en ik 21 jaar samen zijn, besloten dat Carcassonne, en niet Toulouse, ons keerpunt is, wordt de terugreis overzichtelijker. Veel regen of wind bij het bestijgen van de Rhône deert ons niet, dan wachten we gewoon een week of twee.

Eerst hebben we vandaag een fietstochtje gemaakt langs het kanaal in de richting waarin we dus niet varen. Onverminderd mooi, zelfs de platanenziekte lijkt er minder slachtoffers te hebben gemaakt. Maar dat zou ook een kwestie van tijd kunnen zijn. 

Van de 240 km hebben we er 134 gevaren, van de 65 sluizen resten er nog 40. 

Maar met de toenemende vakantiepret verwachten we steeds meer grote huurboten vol met Australiërs, Nieuw Zeelanders, Amerikanen, Zuid Afrikanen, Engelsen, Duitsers, Zwitsers en in augustus, vakantiemaand voor Frankrijk, ook de Fransen, zodat alle huurboten verhuurd zullen zijn. Dan willen we liever niet klem zitten in dit kanaal.

Op onze fietstocht langs het kanaal kwamen we langs een Épanchoir. We stonden ons af te vragen wat dat zou kunnen zijn, toen we werden aangesproken door een vriendelijke jongeman, die vroeg of we misschien iets te vragen hadden. Wel zeker hadden wij iets te vragen! Een épanchoir is in feite de stop op het kanaal. Eens in de vier jaar of zo laat de kanaalbeheerder VNF zo'n kanaalpand leeglopen.

Daarvoor dient een épanchoir. 

De jongeman maakte ons ook iets anders duidelijk. 

Op de plek waar wij stonden had tussen 1670 en 1810 het Canal een andere loop. In de tuin van het gebouw dat hij huurt van de VNF liggen nog duidelijk de contouren van een sluiskom, de eerste van de drietrapssluis die er tot 1810 geweest is. 

Carcassonne heeft aanvankelijk namelijk geweigerd meetebetalen aan het kanaal, zodat deze stad werd gemeden. Toen ze er later toch van probeerde te profiteren besloot het Rijk dat een andere route, iets langer maar met minder sluizen, moest worden afgedwongen. Zo kreeg Carcassonne alsnog een haven, en de postboot was anderhalve dag eerder aan de andere kant van het kanaal. Enkele decennia later deed de trein zijn intrede en was alles achterhaald. 

Aldus zijn wij gekeerd. Met de zon aan de andere kant ziet alles er toch weer anders uit.

We namen een mooi stil plaatsje voor de volgende sluis. Na twee nachten op de lawaaiigste plek tot op heden was dit een weldaad.