29 juni
Met wind tegen vandaag naar Carcassonne gefietst, zodat we morgen deze bijzondere stad zonder al te veel wroeging links kunnen laten liggen. Het was slechts twaalf kilometer over het jaagpad langs het kanaal. 
Deze stad is eigenlijk twee steden.
Enerzijds is er de oude Middeleeuwse ommuurde citadel, gebaseerd op de Romeinse vesting die eraan ten grondslag ligt. Deze Cité, of Ciutat in het Occitaans, met kasteel en basiliek ligt aan de rivier L'Aude en werd in de twaalfde eeuw verwoest. In de dertiende eeuw werd aan de andere kant van deze rivier de nieuwe stad gebouwd, die de Bastide wordt genoemd. Geometrisch van aard, met een rechthoekig grid. Dit deel is tegenwoordig het centrum van Carcassonne. Later, pas in 1810, want eerder wilde de stad er niet aan meebetalen, kwam daar het kanaal langs, nog weer later het spoor met het station. Eveneens ommuurd, hoewel de oude poorten in de 18e eeuw weer zijn afgebroken om de stad meer lucht te geven. Toen de verlaten en vervallen oude Cité in de negentiende eeuw werd opgeknapt (door Viollet LeDuc) kwam deze al vroeg op de UNESCO Werelderfgoedlijst en wordt nu dagelijks overspoeld door toeristen uit alle uithoeken van de wereld.
We kijken even naar de beelden...
In de (nieuwe) stad trof ik in een flinke boekwinkel een boek over Riquet, de 17e eeuwse bouwer van dit Canal des Deux Mers, later Canal du Midi genaamd. We merken dat ons Frans met sprongen vooruit is gegaan, want voor dit boek van 460 pagina's deins ik al niet meer terug. Lekker veel plaatjes ook...
Langs het kanaal terug naar Trèbes, wind mee. Behalve met de stervende platanen is het kanaal met pijnbomen en ceders beplant.
Daar viel pas op dat we al sinds gisteren tegenover de Rue Riquet liggen afgemeerd.
Dat Trèbes vroeger een belangrijke schakel was in het kanaal blijkt wel uit dit gebouw.
De nog nauwelijks leesbare weggehakte tekst op dit vroeg-negentiende eeuwse bord doet een soort tolhuis vermoeden, waar rechten betaald moesten worden voor schepen of lading.
Er vlak onder zit ook deze brievenbus, die zijn laatste lichting al wel gehad heeft.
's Avonds kijken wij nog even naar onze fietsen, naast de honderd jaar oude doch in onbruik geraakte waterkraan.
Over de hondendrollen tussen de wielen wil ik het nu even niet hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten