C. du M. 12: La Redorte

4 juli

Lekker opgeschoten vandaag! Zeven kilometer om precies te zijn. Niet om te klagen, hoor. Heerlijk geslapen vlak voorbij de sluis. Wakker geworden met de wonderlijke roep van de bijeneters, een drietoon met een mooie heldere klank, maar een treurige melodie. Hoe kan een zo fraaie vogel zo treurig zingen? Genoeg te eten, je hoeft het niet eens te zoeken, want het schreeuwt je toe: hier ben ik, pak me: bomen vol lawaaiige cicades. En dan toch in mineur. 

Vervolgens zag Mia een piepklein kikkertje op haar fiets zitten. Ik vermoed een boomkikker, wij lagen immers onder een boom.

Ik schat het op nog geen 2 cm groot.

Om half tien vertrokken en vlot geschut in de eerste dubbele sluis. 

Je durft het bijna niet te vragen... Uw man is zeker kunstenaar?

Voor de volgende sluis lagen twee grote passagiersboten te wachten. Een dubbele sluis, één boot tegelijk. Beurt overslaan. De achterste stinkt bovendien uit z'n muil, pardon, heeft een kwade reuk. Daar blijf ik liever niet een halve dag achteraan varen. 

Vandaar dat we al na 7 km aanleggen aan de gastvrije kade van La Redorte. Eindelijk een goed onderhouden oud plaatsje, duidelijk rijk geworden door de rode wijn, die er in enorme vaten staat te rijpen langs de kade. Vroeger moeten de houten vaten hier zo de vrachtschepen ingerold zijn.

Wij nemen weer water in (voor € 2 een 'jeton' kopen en vanaf het moment van inwerpen heb je 30 minuten stroom en water) en lopen, gewapend met lege tassen, over de oude ijzeren spoorbrug het stadje in om bij de supermarkt onze voorraden aan te vullen.

Voordat we bij de bakker zijn is er een 'Bouqinist', waar mijn oog valt op een boek in de etalage, hèt ultieme boek over het Canal du Midi, dat in haar begintijd nog weer een andere naam had: Le Canal Royal de Languedoc. Zowel de koninklijke schatkist als het bestuur van de regio Languedoc hebben flink aan de uitvoering van het project meebetaald, en worden in deze naam beiden bedankt. De naam Canal du Midi kwam pas toen Napoleon het Canal du Nord en het Canal de L'Est opende.

Het was Mia die zich herinnerde dat ik volgende maand jarig ben... Dank je, lieve Mi!

Om kort te gaan, een groot boek boordevol met ontwerptekeningen van het oude kanaal, viaducten, aquaducten, repanchoirs en tekeningen van latere wijzigingen.

Uiteindelijk zijn we helemaal niet meer verder gevaren. Het weer is prachtig, we zitten te lezen in de schaduw van de bomen, op de steiger bij de boot. De grote witte huurboten trekken in golven aan ons voorbij. Morgen zullen er weer andere zijn, maar deze zijn we in elk geval kwijt.