12 juni
Tussen afwisselend beboste en bedruifde hellingen kronkelt de Rhône zuidwaarts.
Was er gisteren nog een Zuidenwind, die verkwikkend door de boot waaide, vandaag voeren we met de wind mee. Dan staat de lucht in de boot zo goed als stil, hoeveel je ook open hebt staan (alles).
We varen nu 335 km zuidwaarts om tot aan de Middellandse Zee te komen. Dat is best een lang stuk, maar gelukkig is er ook mijn Cruise Control.
Wat de sluizen betreft, die vallen hier niet onder de VNF, Voies Navigables de France, maar worden beheerd door de CNR, het consortium dat in de twintigste eeuw de kanalisatie van de Rhône heeft uitgevoerd. Ze schijnen er nog niet mee klaar te zijn, want het stuk van Zwitserland tot Lyon moet ook nog. Deze sluis was voor ons een nieuw hoogtepunt, want wij zakten er 15.30 m in. Omdat we voor de verandering, en op bevel van de sluismeester, met twee touwen vastlagen op één drijvende bolder, kon de motor uit en genoten we van het wonderlijke concert van bijna dierlijke geluiden die de niet gesmeerde en schoksgewijs zakkende drijvende bolders produceren. Ik beschik jammer genoeg niet over geluidsapparatuur die dit kan registreren, maar met de acoustiek van de lege sluiskom is het altijd weer fascinerend. Stel je voor: veertien piepende dieren die in net afwijkende toonhoogte en niet synchroon een tien minuten durend hypermodern concert ten gehore brengen. Elke sluis weer anders.
Vannacht bleken we in een zgn. neer te liggen. Het stromende water werd door kribben gekeerd, zodat al het drijvend vuil naar de bootjes kwam. Het stonk er ook flink, zodat ons duidelijk werd waarom er bijna niemand lag en niks werkte.
Vandaag hebben we het beter voor mekaar. Een drijvende steiger bij het dorpje Andancette voor ons alleen, met schaduw om in te zitten en een waterkraan. We zwommen in de Rhône en dronken in de schaduw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten