Canal du Rhône à Sète 1: Ergernis en genoegen

13 juli

Eerst nog wat bootschappen gehaald in Sète en toen maar gauw weg. Het ligt er natuurlijk fantastisch mooi, zo tussen het grote meer van Thau en de nog grotere Middellandse Zee, maar een excuus voor zoveel lawaai is er niet. 

Geen wonder dat ze geen passanten willen: ze schamen zich.

De twee bruggen die al dat lawaai veroorzaken gaan af en toe open. Voor ons hoefde dat niet. Wij zijn 2.15 m, de bruggen 2.30 m.

De ene is een spoorbrug zonder enige geluidsdemping, de andere een voor het andere verkeer (nee sorry, fietsen, dat doen we hier niet...)

waar een gierend geluid vanaf komt bij elke auto die eroverheen rijdt. Erachter is het meer van Thau, waar vanochtend een stevige bries stond. Zodra we 'binnen' waren, dat wil zeggen in de armen van het kanaal, viel de wind wel mee.

Eerst kwam Frontignan natuurlijk weer, waar we weer vijf uur dienden te wachten tot de brug openging. 

Wij weer op de fiets naar het strand. Brood mee en iets te lezen, en af en toe een verkoelende duik in de koude zee, hoezo wachttijd?

Na vier uur konden we onze weg vervolgen.

 

Er ligt een schipbrug in het kanaal, die wegvaart als je toetert en achter je rug weer terug een brug wordt.

Nu liggen we hier op dezelfde plek in het kanaal als waar ik voor het eerst vaststelde dat het water zout was.

Morgen Quatorze Juillet. Je zou in een dorp of stad moeten liggen om er iets van mee te krijgen. We zullen zien.