26 juni
Vandaag is het een beetje regenachtig, helemaal zo'n slecht idee nog niet. Toch eindigen we de dag nog op een stoeltje in een magere zonnetje.
Gisteren aan het eind van de dag pikten we uit het water een grote bolle witte stootwil op, waarschijnlijk verloren door een van de huurboten. Wij met onze Hollandse mores zijn uit Nederland vertrokken met een minimum aan stootwillen, aan elke zijde drie vaste horizontaal geplaatste en voor elke kant twee losse, die op het dak klaarliggen, voor als we een sluis invaren. Franse boten zijn niet alleen compleet volgehangen met stootwillen, er zit bovendien op verschillende hoogtes rubber rondom, plus soms op cruciale plekken grote rubberen kussens. Het zijn dus net botsboten, die zonder vaarbewijs gehuurd kunnen worden.
We worden nu steeds Franser. De veelvormigheid van de Franse sluizen en de in de eerste maanden opgelopen lakschades, maakt dat we over onze gêne heen stappend, de dikke witte aan ons pakket hebben toegevoegd. Vandaag pikte ik weer een dikke donkerblauwe uit het water op, handig voor de andere kant.
Het Canal du Midi hebben we al voor meer dan de helft achter de rug. Deze creatie van Pierre Paul Riquet, die heeft moeten knokken voor toestemming, maar zijn project, het verbinden van de Atlantische Oceaan met de Middellandse Zee, wel zelf moest bekostigen, heeft een kanaal opgeleverd dat van een grote schoonheid is. Het tilt ons 190 meter boven zeeniveau en zal ons tot Toulouse, waar ons keerpunt ligt, nog weer flink laten zakken. Het volgt de kronkelende hoogtelijnen zoveel mogelijk om het aantal sluizen tot het minimum te beperken. Dat de oevers met naar schatting 40.000 platanen bekleed waren kun je een strategische vergissing noemen, want één ziekte blijkt fataal voor nagenoeg het hele bomenbestand. Dat zal de reden zijn dat, nu er nieuwe bomen geplant worden, er gekozen is voor een stuk of zes verschillende typen, waaronder eik en witte populier.
In de sluizen van dit kanaal blijkt het bij het klimmen ("montant") het handigst wanneer een 'matroos' aan wal gaat om de touwen aan of op te pakken, om de (hooggelegen) bolders heenlegt en weer teruggeeft aan de boot. Ze blijft zelf boven en in het geval van een meervoudige sluis loopt ze met het touw in de hand mee naar de volgende sluiskamer, om ook daar de boot aan de kademuur vast te maken, voordat het water met veel tumult in de kolk stort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten